۷۸ بار خوانده شده
وَ قَالَ عليه‌السلام مَنْ نَظَرَ فِي عَيْبِ نَفْسِهِ اِشْتَغَلَ عَنْ عَيْبِ غَيْرِهِ
و فرمود: آن كه به عيب خود نگريست، ننگريست كه عيب ديگرى چيست
وَ مَنْ رَضِيَ بِرِزْقِ اَللَّهِ لَمْ يَحْزَنْ عَلَى مَا فَاتَهُ
و آن كه به روزى خدا خرسندى نمود، بر آنچه از دستش رفت اندوهگين نبود
وَ مَنْ سَلَّ سَيْفَ اَلْبَغْيِ قُتِلَ بِهِ
و آن كه تيغ ستم آهيخت، خون خود بدان بريخت
وَ مَنْ كَابَدَ اَلْأُمُورَ عَطِبَ
و آن كه در كارها خود را به رنج انداخت، خويشتن را هلاك ساخت
وَ مَنِ اِقْتَحَمَ اَللُّجَجَ غَرِقَ
و آن كه بى‌پروا به موجها در شد غرق گرديد
وَ مَنْ دَخَلَ مَدَاخِلَ اَلسُّوءِ اُتُّهِمَ
و آن كه به جايهاى بدنام در آمد بدنامى كشيد
وَ مَنْ كَثُرَ كَلاَمُهُ كَثُرَ خَطَؤُهُ وَ مَنْ كَثُرَ خَطَؤُهُ قَلَّ حَيَاؤُهُ وَ مَنْ قَلَّ حَيَاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ مَاتَ قَلْبُهُ وَ مَنْ مَاتَ قَلْبُهُ دَخَلَ اَلنَّارَ
و هر كه پر گفت راه خطا بسيار پوييد، و آن كه بسيار خطا كرد شرم او كم، و آن كه شرمش كم پارسايى‌اش اندك هم، و آن كه پارسايى‌اش اندك، دلش مرده است، و آن كه دلش مرده است راه به دوزخ برده
وَ مَنْ نَظَرَ فِي عُيُوبِ اَلنَّاسِ فَأَنْكَرَهَا ثُمَّ رَضِيَهَا لِنَفْسِهِ فَذَلِكَ اَلْأَحْمَقُ بِعَيْنِهِ
و آن كه به زشتيهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرايى در نادانى او نيست
وَ اَلْقَنَاعَةُ مَالٌ لاَ يَنْفَدُ
و قناعت مالى است كه پايان نيابد
وَ مَنْ أَكْثَرَ مِنْ ذِكْرِ اَلْمَوْتِ رَضِيَ مِنَ اَلدُّنْيَا بِالْيَسِيرِ
و آن كه ياد مرگ بسيار كند، از دنيا به اندك خشنود شود
وَ مَنْ عَلِمَ أَنَّ كَلاَمَهُ مِنْ عَمَلِهِ قَلَّ كَلاَمُهُ إِلاَّ فِيمَا يَعْنِيهِ
و آن كه دانست گفتارش از كردارش به حساب آيد، جز در آنچه به كار اوست زبان نگشايد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
و فرمود: آن كه به عيب خود نگريست، ننگريست كه عيب ديگرى چيست
وَ مَنْ رَضِيَ بِرِزْقِ اَللَّهِ لَمْ يَحْزَنْ عَلَى مَا فَاتَهُ
و آن كه به روزى خدا خرسندى نمود، بر آنچه از دستش رفت اندوهگين نبود
وَ مَنْ سَلَّ سَيْفَ اَلْبَغْيِ قُتِلَ بِهِ
و آن كه تيغ ستم آهيخت، خون خود بدان بريخت
وَ مَنْ كَابَدَ اَلْأُمُورَ عَطِبَ
و آن كه در كارها خود را به رنج انداخت، خويشتن را هلاك ساخت
وَ مَنِ اِقْتَحَمَ اَللُّجَجَ غَرِقَ
و آن كه بى‌پروا به موجها در شد غرق گرديد
وَ مَنْ دَخَلَ مَدَاخِلَ اَلسُّوءِ اُتُّهِمَ
و آن كه به جايهاى بدنام در آمد بدنامى كشيد
وَ مَنْ كَثُرَ كَلاَمُهُ كَثُرَ خَطَؤُهُ وَ مَنْ كَثُرَ خَطَؤُهُ قَلَّ حَيَاؤُهُ وَ مَنْ قَلَّ حَيَاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ مَاتَ قَلْبُهُ وَ مَنْ مَاتَ قَلْبُهُ دَخَلَ اَلنَّارَ
و هر كه پر گفت راه خطا بسيار پوييد، و آن كه بسيار خطا كرد شرم او كم، و آن كه شرمش كم پارسايى‌اش اندك هم، و آن كه پارسايى‌اش اندك، دلش مرده است، و آن كه دلش مرده است راه به دوزخ برده
وَ مَنْ نَظَرَ فِي عُيُوبِ اَلنَّاسِ فَأَنْكَرَهَا ثُمَّ رَضِيَهَا لِنَفْسِهِ فَذَلِكَ اَلْأَحْمَقُ بِعَيْنِهِ
و آن كه به زشتيهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرايى در نادانى او نيست
وَ اَلْقَنَاعَةُ مَالٌ لاَ يَنْفَدُ
و قناعت مالى است كه پايان نيابد
وَ مَنْ أَكْثَرَ مِنْ ذِكْرِ اَلْمَوْتِ رَضِيَ مِنَ اَلدُّنْيَا بِالْيَسِيرِ
و آن كه ياد مرگ بسيار كند، از دنيا به اندك خشنود شود
وَ مَنْ عَلِمَ أَنَّ كَلاَمَهُ مِنْ عَمَلِهِ قَلَّ كَلاَمُهُ إِلاَّ فِيمَا يَعْنِيهِ
و آن كه دانست گفتارش از كردارش به حساب آيد، جز در آنچه به كار اوست زبان نگشايد
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:کوچک شمردن گناه
گوهر بعدی:نشانه های ستمگر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
