وَ قَالَ عليه‌السلام لِعَمَّارِ بْنِ يَاسِرٍ وَ قَدْ سَمِعَهُ يُرَاجِعُ اَلْمُغِيرَةَ بْنَ شُعْبَةَ كَلاَماً دَعْهُ يَا عَمَّارُ فَإِنَّهُ لَمْ يَأْخُذْ مِنَ اَلدِّينِ إِلاَّ مَا قَارَبَهُ مِنَ اَلدُّنْيَا وَ عَلَى عَمْدٍ لَبَسَ عَلَى نَفْسِهِ لِيَجْعَلَ اَلشُّبُهَاتِ عَاذِراً لِسَقَطَاتِهِ
و به عمار پسر ياسر فرمود، چون گفتگوى او را با مغيره پسر شعبه شنود. عمار! او را واگذار، چه او چيزى از دين بر نگرفته جز آنچه آدمى را به دنيا نزديك كردن تواند، و به عمد خود را به شبهه‌ها در افكنده تا آن را عذرخواه خطاهاى خود گرداند