میخوارگان بساط طرب چون بگسترند
اول زپرده دختر رز را برآورند

از گیسوان حور بروبند بزم را
از بهر فروش بال فرشته بگسترند

مه طلعتان ساده بیارند از بهشت
ناهید و بربطش پی رامش بیاورند

سینا کنند سینه خویش از فروغ می
وآنگه زنخل طور در آن بزم برخورند

روشن کنند شمع زرخساره بتان
بادام و شکر از لب و چشمانشان برند

آید برقص ساقی و می افکند بدور
دوری کشند و پرده بر افلاک بردرند

هشیاره گان ستاره شمار و منجم اند
دوری که میزند قدح و جام بشمرند

خیزند صوفیان و نشینند عارفان
دستی زنند و سر بگریبان فرو برند

مستان خراب یک دو سه پیمانه شراب
مستان عشق خم زده و پا بیفشرند

مستان می زعقل همی برگذشته اند
مستان تو زدین و دل و عقل بگذرند

مستان می سرود بگویند با غزل
مستان عشق مدحت حیدر بیاورند

آشفته وار هر که کشد می زجام عشق
او را بخاک درگه میخانه بسپرند