المناجاة الثالثة عشرة: مناجاة الذاکرین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگی است.

إِلهِی لَوْلَا الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِک لَنَزَّهْتُک مِنْ ذِکرِی إِیاک عَلَی أَنَّ ذِکرِی لَک بِقَدْرِی لَا بِقَدْرِک، وَ مَا عَسَی أَنْ یبْلُغَ مِقْدارِی حَتَّی أُجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْدِیسِک، وَ مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَینا جَرَیانُ ذِکرِک عَلَی أَلْسِنَتِنا، وَ إِذْنُک لَنا بِدُعائِک وَ تَنْزِیهِک وَ تَسْبِیحِک.
معبودم، اگر پذیرش فرمانت بر من واجب نبود هر آینه پاک نگاه می داشتمت از اینکه ذکر تو گویم، چه ذکر من از تو به اندازه کاستی من است نه برازنده کمال تو، شأن و اندازه من چقدر می تواند بالا رود تا ظرف تقدیس تو قرار گیرم؟ از بزرگ ترین نعمت ها بر ما جاری شدن ذکر تو بر زبان ماست و اجازه ات به ماست که تو را بخوانیم و تنزیه و تسبیح کنیم.

إِلهِی فَأَلْهِمْنا ذِکرَک فِی الْخَلَاءِ وَالْمَلَاءِ، وَاللَّیلِ وَالنَّهارِ، وَالْإِعْلانِ وَالْإِسْرارِ، وَ فِی السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ، وَ آنِسْنا بِالذِّکرِ الْخَفِی، وَاسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّکی وَالسَّعْی الْمَرْضِی، وَ جازِنا بِالْمِیزانِ الْوَفِی.
خدایا پس ذکرت را به ما الهام کن در نهان و آشکار و شب و روز و پیدا و پنهان و در خوشی و ناخوشی و ما را به ذکر پنهان مأنوس ساز و به عمل پاکیزه و کوشش پسندیده بکار گیر و به میزان کامل پاداشمان ده.

إِلهِی بِک هامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ، وَ عَلَی مَعْرِفَتِک جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَباینَةُ؛ فَلَا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلّا بِذِکرَاک، وَ لَا تَسْکنُ النُّفُوسُ إِلّا عِنْدَ رُؤْیاک، أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِی کلِّ مَکانٍ، وَالْمَعْبُودُ فِی کلِّ زَمَانٍ، وَالْمَوْجُودُ فِی کلِّ أَوَانٍ، وَالْمَدْعُوُّ بِکلِّ لِسَانٍ، وَالْمُعَظَّمُ فِی کلِّ جَنانٍ، وَ أَسْتَغْفِرُک مِنْ کلِّ لَذَّةٍ بِغَیرِ ذِکرِک، وَ مِنْ کلِّ رَاحَةٍ بِغَیرِ أُنْسِک، وَ مِنْ کلِّ سُرُورٍ بِغَیرِ قُرْبِک، وَ مِنْ کلِّ شُغْلٍ بِغَیرِ طَاعَتِک.
معبودم، دل های عاشق، شیفته تو هستند و خردهای جدای از هم، بر معرفتت گرد آمده اند؛ بدین خاطر دل ها آرام نگیرند جز به یاد تو و جان ها جز به هنگام مشاهده ات راحتی نیابند، تو تنزیه شده ای در هرجا و تو را پرستیده اند در هر زمان و در هموارۀ روزگار بوده ای و به هر زبان خوانده شده ای و در هر دلی بزرگداشت شده ای و از هر لذّتی به جز ذکر تو و از هر آسایشی جز همدمی با تو و از هر شادمانی به غیر قرب تو و از هر شغلی جز طاعت تو پوزش می جویم.

إِلهِی أَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُک الْحَقُّ: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکرُوا اللّهَ ذِکراً کثِیراً وَ سَبِّحُوهُ بُکرَةً وَ أَصِیلاً» وَ قُلْتَ وَ قَوْلُک الْحَقُّ: «فَاذْکرُونِی أَذْکرْکمْ»، فَأَمَرْتَنا بِذِکرِک، وَ وَعَدْتَنا عَلَیهِ أَنْ تَذْکرَنا تَشْرِیفاً لَنا وَ تَفْخِیماً وَ إِعْظَاماً، وَهَا نَحْنُ ذَاکرُوک کما أَمَرْتَنا، فَأَنْجِزْ لَنا مَا وَعَدْتَنا، یا ذاکرَ الذَّاکرِینَ، وَیا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
خدایا تو گفتی و گفتارت حق است که: «و صبح و شام او را با تسبیح گفتن، [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّه بدارید » و تو گفتی و گفتارت حق است: «[چنانچه خوش بختی دنیا و آخرت را می خواهید] مرا [به عنوان معبود حقیقی قلباً] مورد توجه قرار دهید تا [با پاداش ویژه ام] شما را مورد عنایت خاص خود قرار دهم» ما را به یاد کردنت فرمان دادی و وعده فرمودی که تو نیز از روی گرامی داشت و تمجید و بلندمرتبه شدن و بزرگ شدن، ما را یاد کنی، اکنون برابر با فرمانت تو را یاد می کنیم، پس تو نیز به وعده ات وفا کن، ای یادآور یادکنندگان و ای مهربان ترین مهربانان.