شب بسیار مبارکی است، در آن شب سپاه رسول خدا با کافران قریش در منطقه بدر روبرو شدند و فردای آن جنگ بدر رخ داد و خدا سپاه آن حضرت را بر مشرکین پیروز کرد و آن پیروزی از بزرگ ترین فتوحات اسلام بود، به همین خاطر علما فرموده اند: صدقه در چنین روزی، همراه شکرگزاری به درگاه حق، بسیار مستحب است و همچنین در شبش غسل و عبادت فضیلت بسیار دارد.

نویسنده گوید: روایات بسیار وارد شده که رسول خدا(صلی اللّه علیه و آله) در شب بدر به یارانش فرمود: امشب کیست که برود برای ما از چاه آب بیاورد؟ یاران سکوت کرده و هیچ یک اقدام به این کار نکرد!

امیرالمؤمنین(علیه السلام) برای پی گیری آب مشکی برداشت و بیرون رفت؛ آن شب، شبی سرد بود و باد تندی می وزید و تاریکی همه جا را فرا گرفته بود. به چاه آب رسید، چاهی بود بسیار عمیق و تاریک و حضرت دَلوی نیافت تا از چاه آب بردارد به ناچار وارد چاه شد و مشک را پر کرده بیرون آمد و به جانب اردوی اسلام حرکت کرد.

ناگاه باد سختی وزید که آن حضرت از سختی آن نشست تا برطرف شد، سپس برخاست و به حرکتش ادامه داد که ناگهان باد سخت دیگری مانند باد اول وزیدن گرفت، آن حضرت دوباره نشست تا آن باد هم آرام گرفت، چون برخاست و به سوی سپاه اسلام حرکت کرد، باز بادی به همان صورت وزید، آن حضرت نشست و پس از فرو نشستن باد، خود را به پیامبر اسلام رساند، حضرت فرمود: یا ابا الحسن چرا دیر آمدی؟

عرض کرد: سه مرتبه بادی وزیدن گرفت که بسیار سخت بود و مرا تکان داد و دیر آمدنم به خاطر معطل شدن برای فرونشستن بادها بود. پیامبر فرمود: یا علی آیا دانستی آن ها چه بودند؟ عرض کرد: ندانستم، فرمود:

بار نخست جبرئیل بود با هزار فرشته که بر تو سلام کرد و سلام کردند و بار دوم میکاییل بود با هزار فرشته که بر تو سلام کرد و سلام کردند و پس از آن اسرافیل بود با هزار فرشته که بر تو سلام کرد و سلام کردند و آنان برای یاری دادن به ما نازل شدند.

فقیر گوید: قول آن کسی که گفته در یک شب برای امیرالمؤمنین سه هزار و سه محسنات و فضیلت بوده، اشاره به همین شب است و سید حِمیری در مدح آن حضرت در قصیده خود به این معنا اشاره کرده:

أُقْسِمُ بِاللَّهِ وَ آلائِهِ

وَ الْمَرْءُ عَمَّا قَالَ مَسْئُولٌ

به خدا و نعمت هایش سوگند می خورم

و شخص در برابر آنچه گفت مسئول است

إِنَّ عَلِی بْنَ أَبِی طَالِبٍ

عَلَی الْتُّقَی وَ الْبِرِّ مَجْبُولٌ

بدرستی که علی بن ابیطالب

وجودش بر تقوا و نیکی سرشته شده است

کانَ إِذَا الْحَرْبُ مَرَتْهَا الْقَنَا

وَ أَحْجَمَتْ عَنْهَا الْبَهَالِیلُ

چنین بود، وقتی برق نیزه ها تنور جنگ را میافروخت

و پهلوانان از عرصه فرار می کردند

یمْشِی إِلَی الْقِرْنِ وَ فِی کفِّهِ

أَبْیضُ مَاضِی الْحَدِّ مَصْقُولٌ

به سوی حریف می شتافت و در دستش بود

شمشیر بران تیز صیقلی شده

مَشْی الْعَفَرْنَا بَینَ أَشْبَالِهِ

أَبْرَزَهُ لِلْقَنَصِ الْغِیلُ

مانند راه رفتن شیر غران در میان بچه هایش

که آن ها را از بیشه برای شکار به میدان آورده

ذَاک الَّذِی سَلَّمَ فِی لَیلَةٍ

عَلَیهِ مِیکالٌ وَ جِبْرِیلٌ

علی همان است که در شبی بر او

میکاییل و جبرییل سلام کرد

مِیکالُ فِی أَلْفٍ وَ جِبْرِیلُ فِی

أَلْفٍ وَ یتْلُوهُمْ سَرَافِیلُ

میکاییل همراه هزار فرشته و جبرییل

با هزار فرشته و به دنبالشان اسرافیل

لَیلَةَ بَدْرٍ مَدَدا أُنْزِلُوا

کأَنَّهُمْ طَیرٌ أَبَابِیلُ

در شب بدر برای یاری رساندن نازل شدند

گویا آنان مرغان ابابیل بودند