در کتاب «تحفة الزائر» آمده است که شیخ مفید ذکر فرموده است: پس از نماز زیارت حضرت امام رضا(علیه السلام) مستحب است این دعا را بخوانند:

اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُک یا اللّهُ الدَّائِمُ فِی مُلْکهِ، الْقَائِمُ فِی عِزِّهِ، الْمُطاعُ فِی سُلْطانِهِ، الْمُتَفَرِّدُ فِی کبْرِیائِهِ، الْمُتَوَحِّدُ فِی دَیمُومِیةِ بَقائِهِ، الْعادِلُ فِی بَرِیتِهِ، الْعالِمُ فِی قَضِیتِهِ، الْکرِیمُ فِی تَأْخِیرِ عُقُوبَتِهِ.
خدایا از تو می خواهم، ای خدایی که در فرمانروایی اش پاینده و در توانمندی اش پا برجا و در سلطنتش اطاعت شده و در کبریایی اش یکتا و در دوام همیشگی اش بی همتا است، در مخلوقاتش دادگر و در داوری اش دانا و در به تأخیر انداختن کیفرش بزرگوار است.

إِلهِی حَاجَاتِی مَصْرُوفَةٌ إِلَیک، وَآمالِی مَوْقُوفَةٌ لَدَیک، وَکلَّما وَفَّقْتَنِی مِنْ خَیرٍ فَأَنْتَ دَلِیلِی عَلَیهِ وَطَرِیقِی إِلَیهِ، یا قَدِیراً لَاتَؤُودُهُ الْمَطالِبُ، یا مَلِیاً یلْجَأُ إِلَیهِ کلُّ راغِبٍ، ما زِلْتُ مَصْحُوباً مِنْک بِالنِّعَمِ، جارِیاً عَلَی عَادَاتِ الْإِحْسانِ وَالْکرَمِ، أَسْأَلُک بِالْقُدْرَةِ النَّافِذَةِ فِی جَمِیعِ الْأَشْیاءِ، وَقَضائِک الْمُبْرَمِ الَّذِی تَحْجُبُهُ بِأَیسَرِ الدُّعاءِ، وَبِالنَّظْرَةِ الَّتِی نَظَرْتَ بِها إِلَی الْجِبالِ فَتَشامَخَتْ، وَ إِلَی الْأَرَضِینَ فَتَسَطَّحَتْ، وَ إِلَی السَّماواتِ فَارْتَفَعَتْ وَ إِلَی الْبِحارِ فَتَفَجَّرَتْ؛
خدایا حاجاتم بازگردانده به سوی تو و آرزوهایم ایستاده در پیشگاه توست و هر زمان مرا به کار نیکی توفیق دادی، راهنمایم بر آن و راهم به سوی آن تو بودی، ای توانایی که خواسته ها درمانده اش نکند، ای عطابخش دائمی که هر مشتاقی به سوی او پناه می آورد، همواره از سوی تو هم نشین با نعمت هایت بوده ام که جاری بر عادت احسان و بزرگواری ات بوده، از تو می خواهم به آن نیروی نافذ در تمام اشیا و داوری استوارت که آن را با آسان ترین دعا باز می داری و به آن نظری که به وسیله آن به جانب کوه ها نظر کردی و کوه ها بلندی گرفتند و به زمین ها توجه کردی و آن ها مسطّح شدند و با آسمان ها عنایت فرمودی پس مرتفع گردید و به دریاها نگریستی پس روان شدند؛

یا مَنْ جَلَّ عَنْ أَدَوَاتِ لَحَظَاتِ الْبَشَرِ، وَلَطُفَ عَنْ دَقائِقِ خَطَراتِ الْفِکرِ، لَاتُحْمَدُ یا سَیدِی إِلّا بِتَوْفِیقٍ مِنْک یقْتَضِی حَمْداً، وَلَا تُشْکرُ عَلَی أَصْغَرِ مِنَّةٍ إِلّا اسْتَوْجَبْتَ بِها شُکراً، فَمَتی تُحْصی نَعْماؤُک یا إِلهِی، وَتُجازی آلاؤُک یا مَوْلای، وَتُکافَأُ صَنَائِعُک یا سَیدِی؟ وَمِنْ نِعَمِک یحْمَدُ الْحَامِدُونَ، وَمِنْ شُکرِک یشْکرُ الشَّاکرُونَ، وَأَنْتَ الْمُعْتَمَدُ لِلذُّنُوبِ فِی عَفْوِک، وَالنَّاشِرُ عَلَی الْخَاطِئِینَ جَنَاحَ سَِتْرِک، وَأَنْتَ الْکاشِفُ لِلضُّرِّ بِیدِک،
ای که از ابزارهای نگاه های بشر بالاتری و از دسترس دقایق افکار دوری، ای آقای من سپاس نشوی مگر به توفیقی از سوی خودت که آن نیز موجب سپاس دیگری است و بر کوچک ترین نعمت شکر نشوی مگر آنکه به آن شکر، شکری دیگر را سزاوار گردی. پس چه زمانی نعمت هایت برشمرده شود ای خدای من و به عطاهایت جزا داده شود ای مولای من و پاداش متقابل به ساخته هایت دهند، ای آقای من، از نعمت های توست که سپاس کنندگان سپاس می نمایند و از شکرپذیری توست که شاکران شکرگذاری می کنند، تویی مورد اعتماد، در امر گذشت بر گناهان و تویی گسترنده بال پرده پوشی ات بر خطاکاران و تویی برطرف کننده سختی با دست قدرتت،

فَکمْ مِنْ سَیئَةٍ أَخْفاها حِلْمُک حَتَّی دَخِلَتْ، وَحَسَنَةٍ ضاعَفَها فَضْلُک حَتَّی عَظُمَتْ عَلَیهَا مُجَازَاتُک؟ جَلَلْتَ أَنْ یخافَ مِنْک إِلّا الْعَدْلُ، وَأَنْ یرْجی مِنْک إِلّا الْإِحْسانُ وَالْفَضْلُ، فَامْنُنْ عَلَی بِمَا أَوْجَبَهُ فَضْلُک وَلَا تَخْذُلْنِی بِما یحْکمُ بِهِ عَدْلُک؛ سَیدِی لَوْ عَلِمَتِ الْأَرْضُ بِذُنُوبِی لَساخَتْ بِی، أَوِ الْجِبالُ لَهَدَّتْنِی، أَوِ السَّمَاوَاتُ لَاخْتَطَفَتْنِی، أَوِ الْبِحارُ لأََغْرَقَتْنِی، سَیدِی سَیدِی سَیدِی، مَوْلای مَوْلای مَوْلای، قَدْ تَکرَّرَ وُقُوفِی لِضِیافَتِک فَلَا تَحْرِمْنِی مَا وَعَدْتَ الْمُتَعَرِّضِینَ لِمَسْأَلَتِک،
چه بسیار زشتی که آن را با بردباری ات پوشاندی تا از بین رفت و چه بسیار خوبی ای که آن را احسانت چندین برابر کرد تا پاداش دادنت بر آن بزرگ شد، تو برتر از آنی که خلق از غیر عدالتت ترسان باشند و تو بزرگتر از آنی که خلق به چیزی کمتر از فضل و احسان تو امیدوار باشند، بر من به آنچه احسانت آن را واجب نموده منّت گذار و به آنچه عدالتت به آن حکم می کند خوارم مکن؛ آقای من اگر زمین گناهان مرا می دانست هرآینه فرویم می برد یا اگر کوه ها خبر می داشتند مرا درهم می شکستند یا آسمان ها می دانستند مرا می بردند یا دریاها آگاه می بودند مرا غرق می کردند، آقای من، آقای من، آقای من، مولایم، مولایم، مولایم، ایستادنم برای میهمانی ات تکرار شده، پس مرا از آنچه به درخواست کنندگان از حضرتت وعده دادی محروم مکن،

یا مَعْرُوفَ الْعارِفِینَ، یا مَعْبُودَ الْعابِدِینَ، یا مَشْکورَ الشَّاکرِینَ، یا جَلِیسَ الذَّاکرِینَ، یا مَحْمُودَ مَنْ حَمِدَهُ، یا مَوْجُودَ مَنْ طَلَبَهُ، یا مَوْصُوفَ مَنْ وَحَّدَهُ، یا مَحْبُوبَ مَنْ أَحَبَّهُ، یا غَوْثَ مَنْ أَرَادَهُ، یا مَقْصُودَ مَنْ أَنَابَ إِلَیهِ، یا مَنْ لَایعْلَمُ الْغَیبَ إِلّا هُوَ، یا مَنْ لَا یصْرِفُ السُّوءَ إِلّا هُوَ، یا مَنْ لَایدَبِّرُ الْأَمْرَ إِلّا هُوَ، یا مَنْ لَایغْفِرُ الذَّنْبَ إِلّا هُوَ، یا مَنْ لَایخْلُقُ الْخَلْقَ إِلّا هُوَ، یا مَنْ لا ینَزِّلُ الْغَیثَ إِلّا هُوَ، صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاغْفِرْ لِی یا خَیرَ الْغافِرِینَ؛
ای شناخته عارفان، ای پرستیده پرستندگان، ای سپاس شده سپاسگزاران، ای هم نشین یادکنندگان، ای ستوده کسی که او را ستوده، ای موجود برای کسی که او را یافت، ای وصف شده کسی که او را به وحدانیت وصف نمود، ای محبوب کسی که او را دوست داشت، ای فریادرس کسی که او را اراده کرد، ای مقصود کسی که به سویش باز آمد، ای که غیب را جز او نداند، ای که بدی را جز او باز نگرداند، ای آن که امر را جز او تدبیر نکند، ای که نیامرزد گناهان را جز او، ای که پدید نیاورد مخلوقات را جز او، ای که نازل نمی کند باران را جز او، بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و مرا بیامرز، ای بهترین آمرزندگان؛

رَبِّ إِنِّی أَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ حَیاءٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ رَجاءٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ إِنَابَةٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ رَغْبَةٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ رَهْبَةٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ طَاعَةٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ إِیمانٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ إِقْرارٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفَارَ إِخْلاصٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ تَقْوی، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفَارَ تَوَکلٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفَارَ ذِلَّةٍ، وَأَسْتَغْفِرُک اسْتِغْفارَ عَامِلٍ لَک، هَارِبٍ مِنْک إِلَیک، فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَتُبْ عَلَی وَعَلَی والِدَی بِما تُبْتَ وَتَتُوبُ عَلَی جَمِیعِ خَلْقِک، یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ؛
پروردگارا من از تو درخواست آمرزش می کنم، آمرزش شرمساری و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش امیدواری و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش بازگشتن و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش شوق و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش بیم و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش طاعت و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش ایمان و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش اقرار و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش اخلاص و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش تقوا و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش توکل و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش خواری و درخواست آمرزش می کنم، آمرزش عمل کننده برای تو، گریزان از تو به سوی تو پس بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و بر من و پدر و مادرم پذیرای توبه باش، به آنچه بر تمام بندگانت توبه پذیرفتنی و می پذیری ای مهربان ترین مهربانان؛

یا مَنْ تُسَمَّی [یسَمَّی] بِالْغَفوُرِ الرَّحِیمِ، یا مَنْ تُسَمَّی [یسَمَّی] بِالْغَفُورِ الرَّحِیمِ، یا مَنْ تُسَمَّی [یسَمَّی] بِالْغَفُورِ الرَّحِیمِ، صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَاقْبَلْ تَوْبَتِی، وَزَک عَمَلِی، وَاشْکرْ سَعْیی، وَارْحَمْ ضَراعَتِی، وَلَا تَحْجُبْ صَوْتِی، وَلَا تُخَیبْ مَسْأَلَتِی، یا غَوْثَ الْمُسْتَغِیثِینَ، وَأَبْلِغْ أَئِمَّتِی سَلامِی وَدُعائِی، وَشَفِّعْهُمْ فِی جَمِیعِ مَا سَأَلْتُک، وَأَوْصِلْ هَدِیتِی إِلَیهِمْ کما ینْبَغِی لَهُمْ، وزِدْهُمْ مِنْ ذلِک مَا ینْبَغِی لَک بِأَضْعَافٍ لَایحْصِیها غَیرُک، وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلّا بِاللّهِ الْعَلِی الْعَظِیمِ، وَصَلَّی اللّهُ عَلَی أَطْیبِ الْمُرْسَلِینَ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّاهِرِینَ.
ای آن که به آمرزنده ی مهربان نامیده شدی، ای آن که به آمرزنده ی مهربان نامیده شدی، ای آن که به آمرزنده ی مهربان نامیده شدی، بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و توبه ام را بپذیر و عملم را پاک کن و از کوششم قدردانی فرما و به زاری ام رحم کن و صدایم را در پرده قرار مده و درخواستم را ناامید مکن، ای فریادرس دادخواهان و سلام و دعایم را به امامانم برسان و در همۀ آنچه از تو درخواست کردم، آنان را شفیع من قرار ده و هدیه مرا به آنان برسان، آن چنان که سزاوار ایشان است و از این هدیه برای ایشان به چندین برابر بیفزا، چنان که سزاوار توست، افزایشی که آن را جز تو شماره نکند، هیچ نیرو و توانی نیست جز به خدای بلندمرتبه بزرگ و درود خدا بر پاک ترین فرستادگان محمّد و خاندان پاک او.