وأما حق إمامك فى صلاتك فأن تعلم أنه قد تقلدالسفارة فيما بينك وبين الله والوفادة إلى ربك و تكلم عنك ولم تتكلم عنه ودعا لك ولم تدع له وطلب فيك ولم تطلب فيه و كفاك هـم المقـام بين يـدى الله والمساءلة لـه فيك ولم تكفه ذلك فإن كان فى شئ من ذلك تقصير كان به دونك وإن كان آثما لم تكن شـريكـه فيـه ولـم يكـن لك عليه فضل فوقى نفسك بنفسـه و وقى صلاتك بصلاته؛ فتشكر له على ذلك ولاحـول ولا قوة الا بالله
اما حق کسی که امام تو در نمازت می‌باشد؛ پس باید بدانی که او سفارت بین تو و خدایت را به عهده گرفته است و در میهمانی‌ای که میزبان آن خداوند می‌باشد، او از طرف تو سخن می‌گوید و تو از طرف او سخن نمی‌گویی و او برای تو دعا می‌کند و تو برای او دعا نمی‌کنی و او برای تو می‌خواهد و تو برای او نمی‌خواهی و اوست که کفایت می‌کند تو را در این حضور در برابر خداوند و تو او را کفایت نمی‌کنی. حال اگر در انجام این اعمال تقصیری باشد، او مقصر است نه تو و اگر مرتکب گناهی شود تو شریک او حساب نمی‌شوی و تو را بر او فضل و برتری نخواهد بود.
و چون حفظ می‌کنی خودت را در پناه او و حفظ می‌کنی نمازت را در پناه نماز او، پس او را سپاس‌گزار باش و به خاطر خدمتی که برای تو انجام می‌دهد از او تشکر کن. و قوتی نیست مگر به خداوند متعال.

«امام سجاد علیه‌السلام»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir