هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که از مفاهیمی مانند عشق الهی، صفای باطن، نیاز به هدایت و نجات سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از استعاره‌هایی مانند جام صوفی، آتش، شجر طور، و عیسی زمان، به دنبال رسیدن به حقیقت و رهایی از دلبستگی‌های دنیوی است. همچنین، اشاره‌ای به حب علی(ع) و ارزش‌های معنوی دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی اشارات مذهبی و فلسفی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۵۶۵

زآن صافی صوفی زآن درد صفا پرور
یک جام بصوفی بخش یک نیمه بمن آور

زآن آتش سیاله زآن شعله جواله
بر سرد دل ما زن تا بار دهد آذر

من شاخک خشکیده تو آب بقا داری
همچون شجر طورم شاید که کنی مثمر

من قالب افسرده تو روح روان در کف
عیسی زمان هست بر مرده دلان بگذر

عکس دگران ایدل این نقش مخالف بست
تو آینه صافی در خویش دمی بنگر

تنگست ترا امکان رو عرصه دیگر جوی
شاید که بکام دل خاکی بکنم بر سر

طوف حرمت ایدل حاشا که ثمر بخشد
تا شد بضمیر تو این نقش بتان مضمر

ای طایف بیت الله کعبه نبود بالله
این راه رو دیر است و این بتکده آذر

سودای سر زلفش پیداست زدود طول
ناچار برآرد دود عود است چو بر مجمر

آشفته مس قلبت از حب علی زر شد
لابد اثری دارد کبریت چو شد احمر
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۶۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۶۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.