هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی از عشق و اشتیاق به وصال معشوق سخن می‌گوید. شاعر از سوختن پروانه در شعلهٔ شمع، عشق بی‌قید و شرط عاشق، و بی‌توجهی به دنیا در برابر دیدار معشوق می‌سراید. همچنین، اشاره‌ای به مهر حیدر (امام علی) و می‌نوشیدن آشکارا دارد که نشان‌دهندهٔ رویکردی صادقانه و بی‌ریا در مقابل زهد ریاکارانه است.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، همراه با اشارات به مضامین اخلاقی و اجتماعی، برای درک و تجربهٔ نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. همچنین، برخی اشارات مانند می‌نوشیدن ممکن است برای سنین پایین‌تر نامناسب تلقی شود.
شمارهٔ ۵۸۴
امشب ایشمع انجمن افروز
پر پروانه را زمهر مسوز
تا بوصل تو خوش بود یکشب
گو بسوزد دگر همه شب و روز
بامدادش تو در سرا آئی
هر کرا کوکبی بود فیروز
چشم عاشق چو دوخت بر رخ دوست
بر نگیرد بناوک دلدوز
دید حربا چو پرتو خورشید
نتوان گفتمش که دیده بدوز
دل آشفته بسته ای بکمند
کس نه بستست مرغ دست آموز
مهر حیدر بورز و میخور فاش
بگذر از زاهد ریا اندوز
پر پروانه را زمهر مسوز
تا بوصل تو خوش بود یکشب
گو بسوزد دگر همه شب و روز
بامدادش تو در سرا آئی
هر کرا کوکبی بود فیروز
چشم عاشق چو دوخت بر رخ دوست
بر نگیرد بناوک دلدوز
دید حربا چو پرتو خورشید
نتوان گفتمش که دیده بدوز
دل آشفته بسته ای بکمند
کس نه بستست مرغ دست آموز
مهر حیدر بورز و میخور فاش
بگذر از زاهد ریا اندوز
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۸۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۸۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
