هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و عاشقانه از حافظ، با استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های زیبا، به موضوعاتی مانند عشق الهی، طهارت روح، و مدح امام علی (ع) می‌پردازد. شاعر از ساقی می‌خواهد تا با میِ صاف، آلودگی‌هایش را بزداید و از نوبهار روحانی طلب خضارت (سبزی و تازگی) می‌کند. همچنین، او از لب شیرین معشوق طلب بوسه می‌کند و در نهایت، بر مدح امام علی (ع) تأکید دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار می‌باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند عشق الهی و طهارت روح نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۶۲۹

چشم دارم مرا نظارت بخش
معنی از لطف بر عبارت بخش

رند و آلوده دامنم ساقی
از می صافیم طهارت بخش

بر من ای نوبهار روحانی
چون چمن از دمی خضارت بخش

دین و دنیا بغمزه ای دادم
خیز و زآن لب مرا خسارت بخش

تلخکامیم زآن لب شیرین
بوسه ای چند بی مرارت بخش

خود ستایند لشکر ترکان
ملک یغما بیک اشارت بخش

نو عروسان فکر بکر مرا
از کرم عصمت و طهارت بخش

تا نگویم بجز مدیح علی
معنیم باز در عبارت بخش

گر پیامت بود بساحت عرش
آه آشفته را سفارت بخش

چو خلیلم در آتش نمرود
تو سلامت از این حرارت بخش
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۲۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.