شب که می یاد دوباره، با یه بغل ستاره
مهتابه که می خنده، چشمامونو می بنده

می ریم تو خواب و رویا، یه جای دور از این جا
اون جا که غرقِ نوره، یه راهِ بی عبوره

با پَرِ پروازمون، می ریم تو هفت آسمون
پنجره ها وا می شن، پُر از تماشا می شن

تو دلِ ابرِ پاره، جون می گیریم دوباره
می شیم با قاصدک ها، هم زبون و هم صدا

واسه خبر رسوندن، سر می ذاریم به خوندن
تا وقتی شب سربیاد، خورشید خانوم دربیاد

با پَرِ پروازمون، می ریم تو هفت آسمون
پنجره ها وا می شن، پُر از تماشا می شن

«لالایی ها»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir