دلا تویی که به کار خودت گزیده خدا
برای عشق بتانت نیافریده خدا

ازین عزیزی خود را قیاس کن که جهان
ترا فروخته چون یوسف و خریده خدا

وجود خاکی ما مهر سجده ملک است
به حیرتم که درین مشت گل چه دیده خدا

به تنگنای حبابی محیط چون گنجد؟
به دل ز قدرت خویش است آرمیده خدا

هوای وصل بتان است عیب دل چو حباب
براو ز لطف، ازآن پرده ای کشیده خدا

ز حرف وصل بتان آنچه گفته ایم به دل
شنیده و ز کرم کرده ناشنیده خدا

چو گل، سلیم همه پرده گر شود، رسواست
کسی که پرده ی ناموس او دریده خدا

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir