چو غنچه نیست نهان از کسی دفینه ی ما
کف گشاده بود همچو گل خزینه ی ما

به هر کجا که به سنگی رسید، همچون موج
بغل گشاده دود سویش آبگینه ی ما

شدیم خاک و فلک را چو شیشه ی ساعت
برون نمی رود از دل غبار کینه ی ما

چهار موجه بود یک رباعی مشهور
که بحر یاد گرفته ست از سفینه ی ما!

ز بس نرفت برون هر که جا گرفت درو
بود چو صفحه ی تصویر، لوح سینه ی ما

چون این در آینه صورت پذیر نیست سلیم
زمانه کیست که پیدا کند قرینه ی ما؟