هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، با بیانی عرفانی و اخلاقی، بر خوداتکایی، قناعت و طلب از خدا تأکید دارد. شاعر از طلبیدن از دیگران پرهیز داده و به توکل بر خدا و درک عمیق‌تر از زندگی دعوت می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی موجود در شعر نیاز به درک و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً از سنین نوجوانی به بعد قابل درک است.

شمارهٔ ۹۲

چو احتیاج طلب می شود، نقاب طلب
که از خدا نتوان کرد بی جواب طلب

خبر ز خضر نداری و زندگانی او
بمیر تشنه، مکن از زمانه آب طلب

مرید پیر مغانم که این نصیحت اوست
طلب مکن ز کسی، ور کنی شراب طلب

نکرده ام ز قناعت به کودکی هرگز
ز دایه شیر به شب های ماهتاب طلب!

به زیر چرخ مجو کام خویش ای درویش
چه می کنی ز در خانه ی خراب طلب؟

درین محیط که دست تهی ست مخزن فیض
طلب مکن ز صدف گوهر، از حباب طلب

حدیث منع شراب است در کجا زاهد
چو غنچه بر سر زانو نشین، کتاب طلب

درین خرابه، عزیزان رفته را از خاک
به پنجه چند کنم همچو آفتاب طلب؟

کشد به جذبه ز هندم به سوی خاک نجف
بود سلیم همینم ز بوتراب طلب
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.