دیدم آخر به دست، جام طرب
عجب ای دور روزگار، عجب

دامن همتی بود خم را
به فراخی چو آستین عرب

از که نالم، که سوخت عشق مرا
خانه زاد است آتشم چون تب

بود از درد استخوان به تنم
پوست در ناله چون قبای قصب

از جنون این خرابه را همه روز
می کنم همچو آفتاب وجب

امشبم درد دل تمام نشد
باقی داستان به فردا شب!

شد انالحق سرا سلیم، آری
مست را مشکل است پاس ادب

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir