هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از عناصر طبیعت مانند مرغ شباهنگ، ستاره و صبح استفاده میکند تا احساسات شاعر را دربارهی غربت، یاد وطن و حالات عرفانی بیان کند. همچنین، از مفاهیمی مانند مینوشی و مستی بهصورت نمادین برای اشاره به حالات روحی و عرفانی استفاده شده است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و نمادین است که ممکن است برای مخاطبان جوانتر پیچیده باشد. همچنین، استفاده از واژههایی مانند 'می' و 'مستی' ممکن است نیاز به درک بالاتری از ادبیات و فرهنگ داشته باشد.
شمارهٔ ۲۸۸
نوای مرغ شباهنگ، ناله ی نی ماست
ستاره ی سحر ما پیاله ی می ماست
نمانده قاعده ی تازه ای، پیاله بگیر
که آنچه کهنه به عالم نمی شود می ماست
چه شد اگر به غریبی کنیم یاد وطن
که در قبیله سماع از نوای یاحی ماست
ستاره نیست همین خصم ما، که همچون صبح
همیشه تیغ به کف آفتاب در پی ماست
سلیم، تی تی مستان هند آخر شد
پیاله گیر که اکنون زمان هی هی ماست
ستاره ی سحر ما پیاله ی می ماست
نمانده قاعده ی تازه ای، پیاله بگیر
که آنچه کهنه به عالم نمی شود می ماست
چه شد اگر به غریبی کنیم یاد وطن
که در قبیله سماع از نوای یاحی ماست
ستاره نیست همین خصم ما، که همچون صبح
همیشه تیغ به کف آفتاب در پی ماست
سلیم، تی تی مستان هند آخر شد
پیاله گیر که اکنون زمان هی هی ماست
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۸۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۸۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.