آنکه در پیری می عشرت به ساغر می کند
در کنار بام، مستی چون کبوتر می کند

گفتگوی مردم دیوانه دارد تازگی
تا سخن سر می کند، صد کس قلم سر می کند

از حقارت ننگرند اهل نظر سوی کسی
مور را آیینه ام نسبت به جوهر می کند

همچو نیکان می توان شد، بخت اگر یاری کند
قطره را امیدوار از خویش، گوهر می کند

خود به خود گردد مهیا حسن را اسباب ناز
مرغ دیبا بالش او را پر از پر می کند

وادی سرگشتگی هم خالی از همچشم نیست
گردباد از رشک مجنون خاک بر سر می کند

آسمان همچون حباب از جوش اشک من سلیم
برده سر در آب، تا باز از کجا برمی کند