چون در دلش ز لعل تو اندیشه بگذرد
می چون عرق ز پیرهن شیشه بگذرد

فرهاد را بگو که ز جرم وفای تو
پرویز خود گذشت، اگر تیشه بگذرد

در عشق، موج گریه ام از آسمان گذشت
چون باده جوش زد ز سر شیشه بگذرد

از برق عشق، خشک و تر ما تمام سوخت
گریان همیشه ابر ازین بیشه بگذرد

بگذر ز پستی و به بلندی برآ، که آب
گل می شود به شاخ، چو از ریشه بگذرد

از آه، خفته در دل من اژدها سلیم
سیلاب ازین خرابه به اندیشه بگذرد

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir