در ره شوق، دل از بیم خطر می لرزد
می نهم پا چون درین بادیه، سر می لرزد

که خبر داد ز لب تشنگی ام دریا را؟
که چو سیماب درو آب گهر می لرزد

نگذارد که ز کارم گرهی باز کند
ضعف طالع که ازو دست هنر می لرزد

چه هوایی ست که اقلیم محبت دارد
که پسر تب کند آنجا و پدر می لرزد

نفس باد خزان در تو اثر کرده مگر؟
سخت آواز تو ای مرغ سحر می لرزد

کاش می بود دلش هم به ضعیفان چو سرین
که به باریکی آن موی کمر می لرزد

در هوای تو جوانان نه همین بیمارند
دل پیران همه تب دارد و سر می لرزد

در ره عشق، دلیری به جگر نیست سلیم
داغ او تا به دلم دید، جگر می لرزد

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir