چشم خود بگشا حدیث خوش نگاهی می رود
گردنی برکش که حرف کج کلاهی می رود

در دلش از من غباری هست، پنداری که باز
آب چشمم از برای عذرخواهی می رود

رهروان رفتند و چون از کاروان واماندگان
برق ایشان را ز دنبال سیاهی می رود

آنچه در راه کسی باشد، ازان نتوان گریخت
گر روم بر آب، در پا خار ماهی می رود

وادی عشق است اینجا، نیست نومیدی سلیم
کاروان در منزل از گم کرده راهی می رود