عشق آشوب دل و جوش درون می آرد
گل این باغ نبویی که جنون می آرد

دارد آبی چمن عشق که یک قطره ازو
مرغ تا خورد ز پا رشته برون می آرد

هر سر موی ازان زلف پریشان راهی ست
که سر از کوچه ی زنجیر برون می آرد

حسن مغرور به این ناز و نزاکت یارب
تاب همصحبتی آینه چون می آرد؟

سوختم از غم دل همنفسان، می بینید
که چها بر سرم این قطره ی خون می آرد

جوش زد داغ دل و شور جنونم افزود
شعله را فصل گل پنبه جنون می آرد

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ، سلیم
این بلاها به سرم بخت زبون می آرد