دوستان می روم از خود که صبا می آید
بگذارید ببینم ز کجا می آید

بر دلم دست نگارین که نهاده ست، که باز
به مشامم ز نفس بوی حنا می آید

جلوه ام بر سر خار است و چو دست گلچین
در رهش بوی گلم از کف پا می آید

سیل در بادیه ی عشق چنان هموار است
که گمان می بری از کوه صدا می آید

بس که ترسیده ز درد و غم غربت چشمم
نگهم از سر مژگان به قفا می آید

ز استخوان خوردن من همچو چراغ کشته
بوی دود از سر منقار هما می آید

عمر جاوید، سلیم از می گلگون خیزد
تا بود باده، چه از آب بقا می آید؟

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir