هوش مصنوعی: این شعر از نسیم صبحدم و تغییر فصل سخن می‌گوید که نویدبخش موسمی جدید است. شاعر با اشاره به سرو و بید و تأثیر سرما و باد بر آنها، به زیبایی‌های طبیعت و گذر زمان می‌پردازد. همچنین، با اشاره به ساقی گلچهره و می گلگون، فضایی شاعرانه و عاشقانه خلق می‌کند. در پایان، شاعر از بهار و جلوه‌های آن مانند گل و حنای عید یاد می‌کند.
رده سنی: 15+ این شعر دارای مفاهیم عمیق شاعرانه و عرفانی است که درک آن برای کودکان دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای ادبی مانند 'ساقی گلچهره' و 'می گلگون' نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۴۹۵

نسیم صبحدم از موسمی نوید دهد
که سرو رعشه ز سرما به یاد بید دهد

ز برگ بید که در آب ریخت باد خزان
حباب یاد ز طاس چهل کلید دهد

هوا ز بس که خنک شد، ز بیم جان زاهد
به قیمت می گلگون زر سفید دهد

کنون که آب طراوت به سرو و بید نماند
کجاست ساقی گلچهره تا نبید دهد

سلیم دل نگذاری به رنگ و بوی بهار
که گل به باغ نشان از حنای عید دهد
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۹۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۹۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.