آیینه را چو نوبت دیدار می رسد
فصل بهار سبزه ی زنگار می رسد

از بس که گل به باغ ز مستی شکفته است
آواز خنده بر سر بازار می رسد

شوریده ی ترا گل آشفتگی کجا
تا سر سلامت به دستار می رسد؟

غافل مشو که سیل چو انداز فتنه کرد
آسیب او به صورت دیوار می رسد

آن بلبلم که ناله ای از دل چو برکشم
خونم چو کبک تا سر منقار می رسد

بنشین سلیم بر در دیر مغان که آب
آسوده می شود چو به گلزار می رسد

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir