کدام سر که نشد خاک آستانه ی عشق؟
علاج باد غرور است رازیانه ی عشق

متاع صبر و خرد را به جای دیگر بر
که نیست غیر زر قلب در خزانه ی عشق

چو کاغذی که درآید ز مد مشق به موج
تنم سیاه شد از نقش تازیانه ی عشق

به موج فتنه چو سیلاب، خانه ی ما را
خراب کرد، که بادا خراب خانه ی عشق

چو فاسقی که بپوشد لباس اهل صلاح
به روزگار تو دارد هوس نشانه ی عشق

حدیث درد دل ما به گوش کس مرساد
که خواب می برد از دیده ها فسانه ی عشق

پس از وفات، دلم را سلیم آفت نیست
به خاک، مور بود پاسبان دانه ی عشق