گه مستم و گاه در خمارم
این است تمام عمر کارم

از پاره ی دل، سرشک چون گل
آیینه شکسته در کنارم

چندم ببرد به سیر گلشن؟
از روی نسیم، شرمسارم

از عالم خاک، پای عنقا
ببریده ز تیغ کوهسارم

پیچیده ام آنچنان که افتند
مرغان به قفس ز شاخسارم

بی آن گل رو، سلیم بگذشت
افسرده تر از خزان، بهارم