زهی بر چهره خطت سایه ی جان
لبت را خنده موج آب حیوان

ز شوق تیغت آهوی حرم را
بیاض دیده، صبح عید قربان

پریشانی ز بس شد در دلم جمع
نمی بیند کسی خواب پریشان

برای داغ دل دارم طبیبی
که مرهمدان او باشد نمکدان

ز ذوق نامه اش قاصد چو میرم
بخوان بر خاک من آن را چو قرآن

به وقت گریه، گویی دیده ام را
گسسته رشته ی تسبیح مرجان

ز بس پر کرده ام چون غنچه از چاک
در آغوشم نمی گنجد گریبان

حرارت گر سلیم از عشق داری
ز خال او طلب کن تخم ریحان