بیا که باغ شد از لاله کوی میخانه
هوا کشید چمن را به روی میخانه

به خاکساری مستان بود عروج دگر
سپهر رشک برد بر سبوی میخانه

کلید گنج سعادت ز موج می باشد
نگین جم طلب از خاکشوی میخانه

ز شوق لعل تو چون خون گرم از رگ تاک
به پای خویش دود می به سوی میخانه

دگر ز گوشه ی چشمی سلیم بیهوش است
که مست او نکند آرزوی میخانه