نه ذوق باغ به دل، نه هوای پروازی
قفس کجاست که دارم به خاطر، اندازی

به باغ می شنوم از درای غنچه صدا
ز بس که گوش به زنگم به راه شهبازی

سفال، دم ز نوا چون زند در آن مجلس؟
که چون پیاله ی چینی بود خوش آوازی

نمانده بی تو به آهنگ، ناله ی مستان
که خارج است، نباشد چو تاری از سازی

سلیم، چند توان ساختن به نغمه ی خویش
فغان که سوخت مرا حسرت هم آوازی

«سلیم تهرانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir