هوش مصنوعی: این شعر به ستایش آفتاب مشرق دین (احتمالاً اشاره به شخصیت معنوی یا مذهبی) می‌پردازد و با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، نور، خلوص، و عشق را توصیف می‌کند. شاعر از همت و شوق این شخصیت تمجید کرده و ادب و احترام خود را با تشبیهاتی مانند بوسه زدن آفتاب از دور به خاک درگه او نشان می‌دهد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی نیاز دارد. همچنین، ممکن است برخی از اصطلاحات و اشارات مذهبی یا عرفانی برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۷ - در مدح

ای آفتاب مشرق دین کز فروغ صدق
روی تو همچو صبح، دم از نور می زند

نازم به همت تو که در خرقه ی نمد
ساغر ز کاسه ی سر فغفور می زند

جام تو از شراب تجلی لبالب است
شوق تو می ز خمکده ی طور می زند

دعوی درد با تو کند گر به راه عشق
دلتنگی تو بر کمر مور می زند

بر خاک درگه تو ز پاس ادب سلیم
چون آفتاب، بوسه ای از دور می زند
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶ - تعریف دختر برهمن
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸ - راه گم کردن در نجف معلی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.