تو و بدمستی و رندی و می آشامیها
من و خون خوردن و رسوایی و ناکامیها

صبح نوروز خرام است، مبارک باشد
بر تنت جامهٔ چسپان خوش اندامیها

نشئه ای نیست به غربت می رسوایی را
به وطن می بردم خواهش بدنامیها

پختهٔ عشق کجا، شکوهٔ بیداد کجا؟
دل کم حوصله باشد ثمر خامیها

باده می نوش که تا هست جهان، خواهد بود
رنگ بر چهرهٔ گل از قدح آشامیها