چو با تو کار دل ای ماهپاره افتاده است
زچشم اشک بعینه ستاره افتاده است

زبان سرمهٔ دنباله دار می گوید
سیاه مستی چشمش گذاره افتاده است

مرا ز دیدن صبح دوباره شد روشن
که چرخ را نفسش در شماره افتاده است

زجوش موج طراوت ترا زلجهٔ حسن
بهار عنبر خط بر کناره افتاده است

سزد ز خویش چو شبنم روم به بال نگاه
مرا که بر تو گذار نظاره افتاده است

ترا دلیل به بیچارگی دل جویا
همین بس است که در فکر چاره افتاده است