ترک دنیا باعث نیکویی حال تو شد
همچو موج افشاندن دستی پر و بال تو شد

ریخت گرد خط به گرد عارضت زان کز حیا
گردش رنگ آسیای دانهٔ خال تو شد

هر طرف سرو روانت در خرام آمد به ناز
چشم مردم همچو نقش پا به دنبال تو شد

خیرگی با سایه پرورد نزاکت کافری است
ای نگه آن صفحهٔ رخسار پامال تو شد

قامتش در خاک و خونم با زبان حال گفت
عاقبت کار تو شد گفتم به اقبال تو شد

عندلیب گلشن قدس است دل جویا ولی
رشتهٔ بال و پر او طول آمال تو شد

«جویای تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir