مرا بس بود روز دیوان عام
نبی و وصی نبی والسلام

دو ابروی او کرده جا در دلم
که دیده دو شمشیر در یک نیام

دل از صحبت همگنانم رمید
ز عرض کمال و ز طول کلام

به دوری که من گشته ام باده نوش
دهن باز مانده ز خمیازهٔ جام