در فصل دی شده است به زور سنان برف
روی زمین مسخر صاحبقران برف

چون اخگری که در تل خاکستری بود
مهر منیر گم شده اندر میان برف

بارد بدان مثابه که گویی مگر توان
بر بام چرخ بر شدن از ریسمان برف

آتش به اضطراب فتد در نهاد سنگ
خارا شکاف آمده از بس سنان برف

بارد مه فرا فرو بازار او بود
با آنکه تخته شد ز یخ اکنون دکان برف

مهتاب بسته شد ز برودت به روی خاک
چندان کزو فتاده همه در گمن برف

گوی زمین عجب که به این صدمهٔ دمه
سالم برون جهد ز خم صولجان برف

خورشید گاهی ار به غلط روی خود نمود
چون نوعروس آمده در پرنیان برف

لرزان به چله خانهٔ جدی، آفتاب شد
از بیم آنکه چله شد اکنون کمان برف

نزدیک شد که پشت فلک بر زمین رسد
شد بسکه زیر چاق جهان پهلوان برف

از سبزه ای که رسته ته سنگ جابجا
گسترده بساط زمر نشان برف

از بس خنک چونکهٔ ابر است در نظر
خورشید گوییا بود از دودمان برف

تنها نه روی روز بود تیره و کبود
در فصل دی ز سیلی باد و زان برف

چون مردمک بدیده ز دم سردی هوا
شبهای تیره غنچه شده در میان برف

استاد برف و، برق همان گرم جستن است
مانده است آتشی ز پس کاروان برف

بر روی هم فتاده ز بس برف کوه کوه
بالا کار زمین در زمان برف

از جان چرا نه سیر شوند اهل روزگار
سرما خورند بر سر دستار خوان برف

از بسکه تیغ موج هوا را برندگی است
بر خاک ریزه ریزه فتاد استخوان برف

بنواختیش مهر برین گر به روی گرم
از جوش خجلت آب شدی میهمان برف

در جدی و دلو روی به سختی نهاده است
زانرو دو چله تعبیه شد بر کمان برف

کهسار را نموده مشبک چو شان شهد
خارا شکاف ناوک زورین کمان برف

سرما ستم به خلق کند گرچه گشته است
تخت زمین نشیمن نوشیروان برف

از جور دی کجا رود این کس که جاده ها
چون رشتهٔ گهر شده پنهان میان برف

چون در خزان که فصل گل زعفران بود
گر دیده نوبهار زمان خزان برف

بازار کرسی و فلک اکنون فسرده شد
گرمی نمانده است مگر در دکان برف

گردیده است مایه ور خرمی نبات
کز هند ابر تیره رسید ارمغان برف

آتش زبس فسرده شد از سردی هوا
هجرت کند ز سنگ به دارلامان برف

زاینده رود اشک ز هر چشم چشمه ریخت
کهسار دیده تا ستم بیکران برف

خالی شد از شرار چو نار فسرده سنگ
از بس شکنجه دید ز بار گران برف

آید جلو گسسته به تسخیر کوه و دشت
هر چند گردباد ببیچد عنان برف

هر موی گر زبان دگر بر تنم شود
جویا به انتها نرسد داستان برف

شد وقت آنکه منقبتی سر کنم به درد
شاید ز یمن آن بسر آید زمان برف

مهدی هادی آنکه بود نور صبحدم
بر خاک ره فتادهٔ قدرش بساط برف

از شرم شان و منزلت و قدر آن جناب
پیر فلک کشیده به سر طیلسان برف

در شعر بافخانهٔ حفظ تو می توان
والای شعله بافتن از پود و تان برف

خورشید سربرهنه پی شکوه آمده است
بر درگه تو از ستم بیکران برف

شاید به حکم حفظ تو گر تیغ مهر را
سامان دهند قبضه اش از استخوان برف

ترتیب داده حفظ تو در موسم تموز
از نور آفتاب برین سایبان برف

جز نقره خنگ توسن صرصر خرام تو
کی دیده کس به روی زمین آسمان برف

بر ابلق زمانه پی ساز روز جنگ
افکنده است حکم تو بر گستوان برف

کاش آفتاب حکم تو شمشیر کین کشد
کردی به قتل عام روا نهروان برف

تا در بساط دهر بود نام نوبهار
در عرصهٔ وجود بود تا نشان برف

بادا سفید روی غلامان درگهت
پیوسته همچو روی زمین در زمان برف