تنگ عیشم دارد از بس دور چرخ چنبری
چون شمیم غنچه ام در دام بی بال و پری

همچو بوی گل قوی پروازم از پهلوی ضعف
هر نسیمی بال سعیم را نماید شهپری

خوب و زشت هر بد و نیکی برم روشن بود
در بغل دارم ز دل آئینهٔ اسکندری

در هوایی آن گل رخسار چون از خود روم
رنگم از رخ می مکند پرواز با بال پری

مانده است از طبع من معنی تراشی یادگار
همچنان کز خامهٔ مانی فن صورت گری

زورق تن را که طوفانی است در دریای عشق
دل تپیدن بادبانی گشت و حیرت لنگری

چون نسیم از هر گلی هر دم نصیبی می برم
زین گلستان نگذرم مانند صرصر سرسری

نالهٔ پرسوز قمری دمبدم گوید بلند
آتشی دارم نهان در خرقهٔ خاکستری

وسمه را بر سرمه ناز از پهلوی ابروی تست
شانه در زلف تو دارد جلوهٔ بال پری

کاهش دردت چه خواهد کرد با من بیش از این
بخیه سان چسبیده ام بر پیرهن از لاغری

جا گرفتی تا چو دل در پهلوی غیر، از حسد
می کند هر موج خون در جسم زارم خنجری

از پی آرام دل چون قطره خود را جمع ساز
شورش دریاست آری در خور پهناوری

تیره روزان را بود فیض از دم روشن دلان
صبحدم آئینه شب را کند صیقل گری

سینه ام از داغ سودای تو گلزار بهشت
از گل نظاره ات در شیشهٔ اشکم پری

سامری شاگرد چشم مست او در ساحری
ختم گردیده است از آنرو ساحری بر سامری

فوج آه من ز فیض شوخی یادش بود
تا قیامت بر هوا در رقص چون خیل پری

قیمت نازش به بالا رفته است از قتل من
موج خونم می کند شمشیر او را جوهری

چون چنار آزاده از دست تهی شد سربلند
همچو گل منعم پریشان است از صاحب زری

در پناه عجز ایمن مانی از بیداد چرخ
صید را نبود حصاری خوبتر از لاغری

اهل دنیا عرض حال بینوایان نشنوند
آری آری لازم گوش صدف باشد کری

می طپد مانند دل در سینه جسمم در لحد
گر چنین مستانه بر خام مزارم بگذری

هر که از خود بگذرد شاهنشه وقت خود است
داغ بر سر می کند دیوانگان را افسری

خاکساری تا کرا گردد نصیب از عاشقی
تا که یابد از شهی بر زیردستان برتری

نسیت در چشم حقیقت بین به جز بازیچه ای
انکسار بینوایی افتخار سروری

شیخ شهر از ناقبولی شد بکنج خانقاه
آری این خاتون بود مستور از بی چادری

بوالهوس در سینه جا داده ز آه بی اثر
تیر بی پیکان بسان ترکش کبک دری

کی بجا می ماندی از طوفان سیل اشک اگر
کشتی تن را گرانجانی نکردی لنگری

تا فرو بارد زکین بر فرق ابنای زمان
روز و شب گردون دون غم می کند گردآوری

عاجزان را هم نیارد دید از روی حسد
موی چشم تنگ چرخم با وجود لاغری

این قدر از عجز من ای مدعی بر خود مبال
چون کنی گر ضعفم آید بر سر زور آوری

تابکی جویا غزل خواهی سرودن زانکه نیست
مطلبی جز منقبت گویی ترا از شاعری

به که باشی مدح سنج آنکه بر خاک درش
جبهه ساید هر سحرگه آفتاب خاوری

مسند آرای امامت مهدی هادی که هست
چون شه مردان به ذات او مسلم سروری

آنکه پیش همت او می کند بیشی کمی
آنکه در جنب شکوهش اکبری کرد اصغری

آنکه گر سازند در ایام عدل او بجاست
از پر شهباز تیر ترکش کبک دری

می سزد در بحر بی پایان قدرش گر کند
مه حبابی هلاله گردابی فلک نیلوفری

دشمن ظالم بود چون عدل او بر خویشتن
برگ برگ بید می لرزد ز شکل خنجری

حکم خردی گر نویسد بر بزرگان شوکتش
می کند نه چرخ جا در حلقهٔ انگشتری

چون نباشد بر سر بازار محشر او سفید
هر که چون مه گشت نور مهر او را مشتری

بسکه شد شرمندهٔ دست گهر بارش چه دور
گر رود در خود فرو دریا ز گرداب از تری

بر زمین زد شام عید از ماه نو مضراب را
حکم او چون زهره را مانع شد از خنیاگری

از پی در یوزه پیش گوشمال همتش
بحر را بر فرق از گرداب باشد لنگری

روز هیجا کرد از یاد عقاب ناوکش
دل طپیدن مرغ روح خصم را بال و پری

بسکه گردیده است از اندیشهٔ قهر تو سست
نیست گیرایی چو گل با پنجهٔ زورآوری

گلشن خلقت که جنت داغدار رشک اوست
آید از هر گل زمینش بوی مهر مادری

غیر آبای تو نشناسد کسی قدر ترا
قیمت گوهر که می داند به غیر از جوهری

نعمت انوار از سر کار رای روشنت
مهر را راتب بود هر صبحدم یک لنگری

تا شدم در وصف رای روشنت مدحت نگار
می کند هر نقطه در طومار شعرم اختری

در رکابت شیر مردان چون صف آرایی کنند
چشم مهر و مه غبار آرد ز گرد لشکری

دیدهٔ او باد چونروی غلامانت سفید
باشد آنکس را که از غیر تو چشم یاوری

مدح مانند تویی نبود مجال چون منی
که تواند داد جویا داد مدحت گستری

به که زین پس منقبت را ختم سازم بر دعا
تا ملک آمین سرا باشد به چرخ چنبری

تا ببخشد فیض آبادی بساط خاک را
نقش نعلین تو یعنی آفتاب خاوری

خاک خواری باد بر سر دشمن دین ترا
دوستانت را بر اعدای تو باشد سروری