از بیم غصه شب و خوف ملال روز
روزم خیال شب کشد و شب خیال روز

آسوده خسته یی که بخواب عدم بود
وارسته از عذاب شب و قیل و قال روز

شب همچو شمع سوخته و روز مرده ایم
آنست حال ما شب و اینست حال روز

آن چشمه حیات کجا تیره دل کجا
هرگز که دید در شب ظلمت مجال روز

امشب که یار زلف پریشان گشاده است
اهلی بیا و در دل شب بین جمال روز