از آن به جور دل مبتلای من داری
که اعتماد بسی بر وفای من داری

ز آستان خودم دور میکنی لیکن
کدام عاشق یکدل به جای من داری

جدا کند من دیوانه را فلک از تو
به سنگ تفرقه هر گه هوای من داری

ز گریه رام من ای مرغ بخت کی گردی
که وحشی دگر از های های من داری

دوای زخم ملامت که میکشد اهلی
همین بسست که گویی برای من داری