از آن به جور دل مبتلای من داری
که اعتماد بسی بر وفای من داری

ز آستان خودم دور میکنی لیکن
کدام عاشق یکدل به جای من داری

جدا کند من دیوانه را فلک از تو
به سنگ تفرقه هر گه هوای من داری

ز گریه رام من ای مرغ بخت کی گردی
که وحشی دگر از های های من داری

دوای زخم ملامت که میکشد اهلی
همین بسست که گویی برای من داری

«اهلی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir