هوش مصنوعی: این متن شعری است که به از دست دادن یک فرد پاک و با فضیلت اشاره دارد. شاعر از ظلم روزگار شکایت می‌کند که چگونه این فرد نیکوکار، پیش از آنکه از زندگی لذت ببرد، با رنج و بلا مواجه شد و از دنیا رفت. او همچنین بر وفاداری و ایمان این فرد تأکید می‌کند و از خداوند می‌خواهد که او را ببخشد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار خواهد بود. همچنین، موضوعاتی مانند مرگ، تقدیر و رنج ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال سنگین باشد.

شمارهٔ ۲۸ - در مرثیه عزیزی گوید

آن گوهر پاکیزه که از دیده ما رفت
در خاک فرو رفت مگر ورنه کجا رفت

آه از ستم دهر که آن گلبن از ین باغ
ناچیده گل عیش بصد خار بلا رفت

سروری بنگارید بسنگ سرخاکش
کاین سر و قدی بود بر باد فنارفت

چون همت او عالم فانی نپسندید
پا بر سر عالم زد و در ملک بقارفت

امید وفا قطع شد از عالم فانی
آنروز که در زیر گل این گنج وفا رفت

در بزم جهان دامن آن شمع نیالود
زان در حرم کعبه ارباب صفا رفت

پای همه اهلی چو درین راه بلغزد
ثابت قدم او بود که در راه خدا رفت

یارب بکمال کرم خویش بیامرز
او را که درین بتسلیم و رضا رفت
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۷ - در مدح شاه اسماعیل و کمان او گوید
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۹ - در تاسف بر مرگ میرزا محمود گوید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.