ایدل ز سوز گریه جگر را کباب کن
یاد از حسین تشنه بچشم پر آب کن

تن خاک کن بمهر حسین و بیاد ده
هر ذره خاک را شرف آفتاب کن

ای تشنه لب که چشمه کوثر طلب کنی
سرچشمه مهر حیدر عالیجناب کن

تاچند وصف دست و دل بحر و کان کنی
ایدل سخن ز دست و دل بوتراب کن

دلشاد ساز مومن و مشرک شکسته دل
آباد ساز کعبه و خیبر خراب کن

در ظلمتیم یا علی از پرده رخ نمای
اب حیات ما شو و کشف حجاب کن

شیر حقی و کار تو بر خواهش حق است
ای شیر حق بخواهش اینخون شتاب کن

دست قا رکاب مه نو گرفته است
ای شهسوار معرکه پا در رکاب کن

خاک تهمتن از سم دلدل چو سرمه ساز
در چشم سلم و دیده افراسیاب کن

بشکن در فلک که بآل تو در ببست
خیبر گشاست دست تو این فتح باب کن

شیر فلک که قصد جگر گوشه تو کرد
بر آتش غضب جگر او کباب کن

آب از حسین چشمه خورشید بسته است
خاکش بچشم افکن و بحرش سراب کن

کیوان بدود سینه خود کن رخش خراب
مریخ هم بخون خودش کف خضاب کن

گیسوی زهره را ببرو در برش فکن
گو این پلاس گردن چنگ رباب کن

تیر فلک قلم شکنش زین خط خطا
بر مشتری بفتوی این خون عتاب کن

وین جامه سفید که بر مه درین عزاست
صد پاره چون کتان ببر ماهتاب کن

گرمی نمای باکره آتش از غضب
آتش چو تیز گشت تو میلی بآب کن

چشم هوا که تیره تر از ابر گریه است
کورش بمیل گرم زرمح شهاب کن

ابیکه دور شد ز حسین از تبش بسوز
سرتاسرش در آبله غرق از حباب کن

خاکی که خورد خون حسین از سیه دلی
زان خون گرم چون مس سرخش مذاب کن

دیو سفید صبح کزین خون صبوح کرد
در کاسه سرش چو تهمتن شراب کن

منقار زاغ شب گر ازین خون شفق نماست
رویش سیه بخواری بیس الغراب کن

بی آن بهار جان چو برآرد شکوفه سر
پیر و سفید مو زغمش در شباب کن

نرگس که بی گل رخ او چشم کرد باز
بازشش بخوابگاه عدم مست خواب کن

بی روی اوست خنده گل سردا گر کند
سرتا قدم ز گریه گرمش گلاب کن

در طوق لعنت است بدوزخ یزید سگ
در گردنش سلاسل آتش طناب کن

در محشرش جو دانه بآتش مده قرار
کارش همیشه سوختن و اضطراب کن

شمر لعین که خود ز سگان جهنم است
لب تشنه اش بدرد سفال کلاب کن

بر کفر خویش چون عمر سعد سکه زد
در خطبه اش بلعنت یزدان خطاب کن

این زیاد سگ که ز سگ کمترست هم
حشرش به خرس و خوک و بشرالدواب کن

وان سگ که تلخکام حسن را بزهر کرد
نوش بهشت در دهنش زهر ناب کن

شاها، موافقان که جگر تشنه غمند
سیر از شراب خلد چه شیخ و چه شاب کن

همچو بنفشه ما گر ازین ماتمیم پیر
تشریف ما اشاره بخیر الثیاب کن

اهلی چو بنده تو بامید رحمتست
رحمی ببنده ایشه مالک رقاب کن

گر ناصواب زیست سگ نفس گمرهش
عفوش دلیل ره بطریق صواب کن

من چون سگ توام چه خورم خون چرخ را
ای شیر حق خلاص مرا زین عذاب کن

از خوان لطف خویش مرا یکنواله بخش
و آنرا برزق باقی عمرم حساب کن

وقت دعا طمع نکنم کای فلک مرا
سیر از نعیم خلد بنعم الثواب کن

مهر علی و آل علی خواهم از خدا
یارب همین دعای مرا مستجاب کن