حال درویش خسته باز مپرس
غم دیرینه بازگو چکنم

بسخن گر شوی صلاح اندیش
چون نباشی سخن شنو چکنم

چون فلک آتشم بخرمن زد
فکر کشت و غم درو چکنم

نیست در دست من چو سیم و زری
دل بکار جهان گرو چکنم

من که در عالمم جوی نبود
همه عالم به نیم جو چکنم