هنگام بوسه بر لب جانان خورم دریغ
در تشنگی به چشمه حیوان خورم دریغ

آن ساده روستایی شهر محبتم
کز پیچ و خم به زلف پریشان خورم دریغ

در رشکم از صلا و ملالم ز دورباش
بر خوان وصل و نعمت الوان خورم دریغ

خواهم ز بهر لذت آزار زندگی
بر دل بلا فشانم و بر جان خورم دریغ

رفتار گرم و تیشه تیزم سپرده اند
از خویشتن به کوه و بیابان خورم دریغ

از خود برون نرفته و در هم فتاده تنگ
در راه حق به گبر و مسلمان خورم دریغ

زین دود و زین شراره که در سینه من ست
سازم سپهر گر نه به سامان خورم دریغ

دل زان تست هدیه تن کن کنار و بوس
چند از تو بر نوازش پنهان خورم دریغ

کاری ندید آن که توان در من آفرید
در شوره زار خویش به باران خورم دریغ

غالب شنیده ام ز نظیری که گفته است
«نالم ز چرخ گر نه به افغان خورم دریغ »