شب و روز کردش برفتن شتاب
چو مدهوش بی عقل و بی خورد و خواب

دلش گشته زار و تنش گشته نرم
همی راند از دیدگان آب گرم

هر آن کس کی پرسیدی از وی خبر
کجا آمدی پیش بر رهگذر

ندادی از اندیشه کس را جواب
نگفتی سخن از خطا و صواب

گمان برد هر کس که بد کومگر
ز مادر چنان گنگ زادست و کر

بر آن راه اسپ تکاور چو ابر
همی راند و ز دل برون کرد صبر

چو آمد به نزدیک شهر یمن
پر از مهر جان و پر از رنج تن

ز پیش آمدش کاروان عظیم
پر از جامه و دیبه و زر و سیم

از آن کاروان باز جستش خبر
ز راه وز شاه وز شهر و حشر

بپرسید کاندر یمن کار چیست
خداوند و سرهنگ و سالار کیست؟

بگفتند ایا نام گستر سوار
حدیث یمن سخت زارست زار

کجا شاه بحرین و شاه عدن
به جنگ آمدستند سوی یمن

بگرد یمن در گرفته سپاه
سپاهی بسان غمام سیاه

سران یمن را ببردند اسیر
ابا مندز آن خسرو شیر گیر

صدوشصت سرهنگ او را به جنگ
گرفتند مردان فرهنگ و سنگ

تبه گشته و کشته را نیست حد
دلیران آهن دل و سرو قد

نماند از دلیران در آن شهر کس
وزیر امیر یمن ماند و بس

گرفتند شهر یمن را حصار
شب و روزشان نیست جز کارزار

دل ورقه از گفتشان خیره شد
جهان پیش چشمش ز غم تیره شد

بگفتا: به شهر یمن در به شب
توان رفت بی غلغل و بی شغب؟

بگفتند: شب وقت مردان بود
بدو در به شب رفتن آسان بود

ز غم بست بر جان ورقه غمام
بزد بانگ بر بارهٔ تیز گام

براند اسپ گرم آن شه صف شکن
رسید از ره اندر به شهر یمن

همی بود تا قیر گون بد سپهر
پدیدار بد ماه و گم بود مهر

سبک باره را ورقهٔ هوشمند
به حیلت به شهر یمن در فگند

هم اندر شب تیره نزد وزیر
شد آن صف شکن مهتر گرد گیر

چو دستور شاه از وی آگاه شد
ز مهر دل اورا نکو خواه شد

از آن پس کی تقدیم کردش بسی
ندید اندر آن خیل چون او کسی

بپرسیدش از راه وز کار و حال
از احوال گلشاه نیکو خصال

ز گشت سپهر وز راز نهفت
همه سر به سر پیش او باز گفت

چو کرد این حکایت وزیر اندر اوی
عجب ماند، ‌شد بی دل و زرد روی

وزیر خردمند گفت: ای پسر
به بی وقت کردی نشاط سفر

ملک آرزومند روی تو بود
شب و روز در گفت و گوی تو بود

کنون آمدی کو گرفتار شد
ببند اندرون جفت تیمار شد

چه سودست اکنون ازین آمدن
که شوریده گشتست کار یمن

به دستور ورقه چنین کرد یاد:
کی ای مهمتر راد فرخ نژاد

نبایدت نومید بودن ز بخت
که آخر گشاده شود کار سخت

به من ده تو اکنون سواری هزار
همه نام بردار در کارزار

به من باز هل جستن نام و ننگ
که تا تازه گردانم ایام جنگ

تو فردا خمش باش و بگسل سخن
به کار من اندر تو نظاره کن

که تا من جهان را به کوپال خویش
بکوبم بکین جستن خال خویش

ببد شاد دستور شاهٔمن
بیاورد گردان لشکر شکن

گزید از میان شان سواری هزار
همه درخور کینه و کارزار

همه جان سپار و همه کینه کش
همه جنگ جوی و همه شیرفش

زحمیت همه جنگ را ساخته
دل هریک از مهر پرداخته

چو بر زد سر از چرخ رخشنده شید
جهان گشت چون پرنیان سپید

دل ورقه زی جنگ آهنگ کرد
روانش همی رغبت جنگ کرد

به ساعت در شهر بگشاد شاد
ز شهر یمن روی بیرون نهاد