فرامرز گفت این درخت آدمیست
همین چار گوهر تو را همدمیست

هم از آتش وآب و وز باد و خاک
درختی بدین گونه رستست پاک

همه شاخ او رنگ رنگست نیز
چو تازی و ترکی و زنگست نیز

چو رومی چو کشمیری و دلبر است
گر ایزد پرست است گر بت پرست

که قیوم پاکست پرودگار
بدین سان درختی بیاوردبار

همه عقل وهوش وهمه تاب ونوش
دهد دست و پای و دگر چشم وگوش

یکی را چو من دل ببخشد به خود
سری چون تو هرگز نیارد به خود

بدان تا به عقبی مرا خوش کند
تو را دیده ودل برآتش کند

ترا چاره گفتم به رنج آمدی
بدین گفته خود به رنج آمدی