همی بود در بیشه شاه آتبین
ز گردون دژم وز زمانه به کین

ز بیشه یکی روز شد سوی دشت
جوانی پیاده بر او برگذشت

مر او را به بیشه درآورد شاه
به چربی بپرسیدش از رنج راه

که آگاهی از کار ضحاک چیست
خبرها از آن مرد ناباک چیست

جوان گفت گیتی به کام وی است
زمین هفت کشور به نام وی است

تباه است کار بزرگان دین
تو گویی نبوده ست کس بر زمین

نبینیم مردم که ناباک نیست
نه کس را به فرمان ضحاک نیست

مگر سلکت آن مایه ی روزگار
که کوه دماوند دارد حصار

هواخواه جمشیدیان اوست بس
که ضحاک را خود ندارد به کس

فرستاد زی او سپه چند بار
ز فرسنگ دیدند روی حصار

دوبار او سپه برد زی جنگ نیز
نشایست کردن بدو هیچ چیز

یکی جای دارد که خورشید و باد
به تندی بدو روی نتوان نهاد

سپاهی نشانده ست ضحاک باز
به نزدیک آمل همه رزمساز

بدان تا از ایرانیان زین سپس
به نزدیک سلکت نیایند کس

بدو گفت داری تو جایی نشان
ز فرزند جمشید و آن سرکشان

چنین داد پاسخ که شد سالیان
که پرسیدم این را ز ایرانیان

نشان داد مردی که فرزند اوی
به دریای بی بُن نهاده ست روی

نهان گشته بر تیغ کوهی بزرگ
ز دست بداندیش کوش سترگ

بخندید و پس گفتش ای نیکخواه
به نزدیک سلکت چه مایه ست راه

چنین داد پاسخ که مرد سوار
به سه روز رفتن توان زی حصار

بدو گفت دانی از ایدر تو راه
به کوه دماوند و آن جایگاه

بدانم که راهی نبهره ست، گفت
همه بیشه و جایگاه نهفت

تو مرد که ای، گفت و این گفت و گوی
ز بهر که داری مرا بازگوی

.................................
.................................

بدو گفت گوینده کای پاک رای
من از نیمروزم وز آباد جای

یکی نامه بردم به ضحّاک شاه
ز گرشاسپ یل، پهلوان سپاه

کنون بازگشتم سوی نیمروز
به نزدیک گرشاسپ لشکرفروز

بدادش جهاندار دینار چند
زبانش به سوگندها کرد بند

که رازم نگویی تو هرگز به کس
نگویی که دیدم کسی را و بس

جوان گفت کای شاد دل مرزبان
کنون کم به سوگند بستی زبان

سزد گر کنی راز خود آشکار
مرا بازگویی که چون است کار

چه نامی و تخم و نژادت ز کیست
بدین بیشه بودن تو را رای چیست

از ایرانیانیم، گفت آتبین
به ما بر ز ضحّاک، تنگ این زمین

در این بیشه باشم از این سان نهان
مگر مُردری مانَد از وی جهان

جوان گفت از ایران بسی سرفراز
نهان است هر جای و او نیست راز

چو شاید که دارای ایران ز کوش
به دریا گریزد، نه جنگ و نه جوش

چه آهو بود، ار تو ای ارجمند
به بیشه گریزی ز بهر گزند

برفت آن جوان، شاه در بیشه ماند
همی روزگارش به پرهیز راند