به دریا سوی مرز ماچین شتافت
کرا از جزیره بدان مرز یافت

ز هرگونه ای دادشان برگ و ساز
به سوی جزیره فرستاد باز

سه سال اندر آن مرز ماچین و چین
بر و بار برداشت پاک از زمین

ز تخم بهک هرکه را یافت نیز
همه مهتری داد و هرگونه چیز

فرستاد چندان ز پرمایه گنج
که بود از گرانیش دریا به رنج

جزیره شد آبادتر زآن که بود
به آب و به باغ و به کشت و درود

بزرگان ماچین چو دیدند داد
به طیهور خرسند گشتند و شاد

چنان دست کردند با او یکی
که با کوش از ایشان نماند اندکی

نکردند فرمانِ او زآن سپس
سپاه آن که بر در بماندند و بس

ز لشکر همی هر که را خواند پیش
ستمکاره خواندندش و زشت کیش

به خمدان همی بود با او سپاه
که همواره بودند بر بارگاه

ز دست سپاهش همی روز و شب
به دندان بخایید دست و دو لب

«ایرانشان»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir