سواری که از چین فرستاده بود
به ایران و پندش بسی داده بود

بیامد، بیاورد یکسر نشان
ز شاه و دلیران و گردنکشان

چنین گفت کان شهریار بلند
ندارد سرِ رزم و رای گزند

به داد و دهش دل نهاده ست شاه
پراگنده بر گرد گیتی سپاه

به ایران همه کشور آباد کرد
جهان را پر از بخشش و داد کرد

به ایران زمین بر پراگند گنج
تهی کرد گنج و بکاهید رنج

شب و روز دل بسته در کار مرد
شکسته دلِ کین به آزار و درد

دل کوش از آن شادمان گشت و گفت
که با اختر نیک بادی تو جُفت