چو بی شاه شد سوی شهر آن سپاه
خروش آمد از کوی و بازارگاه

سپاهی و شهری برآمد بهم
گروهی ز شادی، گروهی ز غم

خروشی برآمد ز ایوان کوش
که زارا، یلا، شاه پولادپوش

بتانش همه پرده برداشتند
غریو از بر چرخ بگذاشتند

ز خوبان همه شهر غلغل گرفت
گل تازه و مشک و سنبل گرفت

سپاهی و شهری شدند انجمن
جوانان و پیران همه رایزن

که ما از پس شاه چین چون کنیم
وگر دیده و دل پُر از خون کنیم

ز ما شهر نتوان ستد هیچ کس
نگهداشت باید شب و روز و بس

که مُردن به شهر از برِ شاه خویش
به از زنده در دستبدخواه خویش

ز بهر زن و بچّه و جان و چیز
بکوشیم چندان که نیروست تیز

برآن بر نهادند مردم دو بهر
که رزم آورند و بدارند شهر

به دروازه ها بخش کردند باز
سپاهی و شهری که بُد رزمساز

به دروازه ها لشکر انبوه شد
ز جوشن سر باره چون کوه شد

سری را سپردند از آن هر دری
درفشی برافراخت هر سروری

همه باره شد سرخ و زرد و بنفش
ز بس گونه گون پرنیانی درفش