چو در باختر پنج سال دگر
ببود و بگشت آن زمین سربسر

سوی اندلس باز ره برکشید
به دریا گذر کرد و کشور بدید

چنان یافت آباد و خرّم که چین
نبود آن چنان و نه ایران زمین

که این اندلس کشوری دیگر است
که دریای ژرفش به گرد اندر است

که بحر محیط است تاریس نام
نهاده بر او شهر و کشور به کام

که دریا و خشکی دو راه اندر اوی
که برتابد از هر دو ره دیو روی

به افرنجه راهی ز دریای تند
که کشتی نماید در آن راه کند

به خشکی به عجلسکس آید ز راه
به یک سوش و مرزان همی جایگاه

به مرز خلایق درآیند نیز
بسی مایه دار از پی سود و چیز

چنین مرزها با همه مرز و بوم
شمارد همی مرد دانا ز روم

چو برگشت و آن مرز یکسر بدید
به دیده همه روی کشور بدید

به یک دست بر روم و دریا دگر
همه شهرها خوب و ناکام کر

هوای خوش و آبها چون گلاب
خنکتر همان تابش آفتاب

به چهره زن و مرد چون گُل به بار
پُر از نرگس و نسترن جویبار

همه باغ و راغش پر از نار و سیب
زنان دلبر و کودکان دلفریب

خوش آمدش، ویرانی آباد کرد
همه کشور آباد خود شاد کرد

«ایرانشان»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir