سراسیمه لشکر همی تاخت کوش
ز زخم منوچهر بی فرّ و هوش

ز گرز گران استخوان کوفته
دل و روزگارش بر آشوفته

دل اندیشه ناک از منوچهر شاه
به درگاه خواند آن دلاور سپاه

سوی خاوران رفت و نیرنگ کرد
زمانی مدارا، گهی جنگ کرد

همه مهتران را به فرمانبری
برآورد و کوتاه شد داوری

چو آگاه شد قارن از کار او
سپه کرد و شد سوی پیگار او

به دشتی دو لشکر برابر شدند
سوی دسته ی تیغ و خنجر شدند

چو رزم آزمودند یکچند گاه
شکن بود بر قارن رزمخواه

گریزان به روم آمد از دست کوش
نه با مرد زور و نه با اسب توش

وزآن پس ز شاهان با دسترس
چخیدن نیارست با کوش کس

نه قارن دگر شد سوی جنگ او
که سیر آمد از جنگ و نیرنگ او